Έχουμε διαπιστώσει την έλλειψη πολιτικής ηγεσίας, ικανής να εκφράσει τα συμφέροντα των Ελλήνων σε διεθνές επίπεδο και ταυτόχρονα ικανής να εμπνεύσει αγωνιστικό φρόνημα στους Έλληνες να αντισταθούν και να αγωνιστούν για την αποκατάσταση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας όπως και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή «τύποις» έχουμε ανεξαρτησία και Σύνταγμα το οποίο δ
εν εφαρμόζεται, «τύποις» έχουμε
Λαϊκή Κυριαρχία αφού η πολιτική ηγεσία θεωρεί αρετή να ξεχνά τη λαϊκή
εντολή και τις δικές της προεκλογικές υποσχέσεις λίγες μέρες μετά τις
εκλογές, ούτε καλείται ενδιάμεσα ο πολίτης να αποφασίσει για σημαντικά
θέματα, όπως η εκχώρηση της ανεξαρτησίας. «Τύποις» λοιπόν υπάρχει
δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα δεν κυβερνά ο λαός, ούτε ερωτάται,
αλλά οι ξένοι προτέκτορες με τους ντόπιους συνεργάτες τους οι οποίοι
αλλάζουν αν διαπιστωθεί ότι δεν αντέχουν άλλο. Ήδη έχουν πεταχτεί σαν
στημένες λεμονόκουπες ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο
Λουκάς Παπαδήμος μαζί με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Τη θέση τους
ήρθαν οι πρόθυμοι Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης
και Γιώργος Στουρνάρας οι οποίοι πέταξαν αμέσως στο καλάθι των αχρήστων
τις προεκλογικές τους υποσχέσεις με βάση τις οποίες ψηφίστηκαν, αλλά
ακόμα και το περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης
θεωρούν ότι δεν τους δεσμεύουν.
Αυτή τη στιγμή ούτε η δικαιολογία τους, ότι όλα αυτά γίνονται για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ «πάση θυσία» (αυτό προστέθηκε μετεκλογικά από τον Φώτη Κουβέλη) ισχύει αφού έχουμε ήδη την δημόσια κυνική αλλά ρεαλιστική δήλωση του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, να μην διανοηθούν να εκδιώξουν την Ελλάδα από το ευρώ ως τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Έχει γίνει δηλαδή η χώρα κλωτσοσκούφι των μεγάλων δυνάμεων και το μέλλον της καθορίζεται με βάση τις προεκλογικές σκοπιμότητες της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, αλλά και κάθε άλλης χώρας που συμμετέχει στο κλάμπ των δανειστών.
Δεν υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης να ακολουθεί πιστά και χωρίς αλλαγές, την πολιτική που καταδικάστηκε στις εκλογές δηλαδή την πιστή εφαρμογή του μνημονίου, η οποία καταστρέφει την κοινωνία και την οικονομία, διατηρεί το πολιτικό καθεστώς προτεκτοράτου. Η εφαρμογή μάλιστα του μνημονίου, και η ευθύνη των διαπραγματεύσεων έχει ανατεθεί στον εξωκοινοβουλευτικό Γιώργο Στουρνάρα, γνωστό από τη δραστηριότητά του τα προηγούμενα τρία χρόνια να ενημερώνει και να συμβουλεύει την τρόϊκα για να διαπραγματευθεί αποτελεσματικότερα με την ελληνική κυβέρνηση. Η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν υπάρχει ούτε καν για τους ηγέτες των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Ο μεν Αντώνης Σαμαράς εκλέχτηκε με καθολική ψηφοφορία των οπαδών της ΝΔ έναντι της Ντόρας Μπακογιάννη, ο οποία αμέσως διαγράφτηκε επειδή τάχθηκε υπέρ του μνημονίου. Μετά από 3 χρόνια, ο Αντώνης Σαμαράς παραμένει αρχηγός αν και προσχώρησε στην πολιτική που κατήγγειλε επί 2,5 χρόνια, στην πολιτική που κατά τις δηλώσεις του καταστρέφει τη χώρα, «σκοτώνει τον ασθενή» και φυσικά η Ντόρα Μπακογιάννη η οποία παρέμεινε συνεπής στην υποστήριξη του μνημονίου έχει επιστρέψει πανηγυρικά ως εφεδρεία, και περιμένει τη σειρά της κατά το προηγούμενο του Βενιζέλου ο οποίος διαδέχθηκε τον Παπανδρέου.
Στο ΠΑΣΟΚ είναι γνωστό ότι δεν τηρήθηκε το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ (πράγμα συνηθισμένο από το παρελθόν) και όταν έληξε η θητεία του Γιώργου Παπανδρέου δεν εξελέγη ο διάδοχός του σύμφωνα με το καταστατικό. Η αστεία δικαιολογία ότι … ήθελε να είναι αρχηγός κόμματος για να βάλει πάλι υποψηφιότητα για πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δείχνει πόσο ΔΕΝ σέβονται την εσωκομματική δημοκρατία. Στη συνέχεια εξελέγη ο Βενιζέλος αρχηγός ως μοναδικός υποψήφιος, μια διαδικασία που συνηθιζόταν πριν από 50 χρόνια σε φασιστικά καθεστώτα και σε κομμουνιστικά κόμματα. Στην ίδια τη διαδικασία έλαβαν μέρος το 20% όσων είχαν λάβει μέρος στην ανάλογη διαδικασία εκλογής το 2004 του Γιώργου Παπανδρέου, και στις κάλπες το ΠΑΣΟΚ έλαβε πράγματι το 20% των ψήφων που είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009. Αυτό ακριβώς είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ και σε αριθμούς. Το 20% του ΠΑΣΟΚ που γνωρίζαμε από το παρελθόν.
Η ΔΗΜΑΡ είναι νεοπαγές αρχηγικό κόμμα που συγκεντρώνει τον πυρήνα της πάλαι ποτέ «κομμουνιστικής ανανέωσης» χωρίς κομμουνιστές. Αδιαμφισβήτητος αρχηγός είναι ο Φώτης Κουβέλης, αλλά ήδη έχουν αποχωρήσει σημαντικά πολιτικά στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς (Μπαγιώργος κλπ) από το 1974!!! Ήδη τα 2/3 των ψηφοφόρων του προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά κι αυτό πριν να κάνει την μνημονιακή της στροφή. Ως τις εκλογές ήταν αναμφισβήτητα ένα κόμμα του αντιμνημονιακού μετώπου.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας. Αν ξεφύγουμε όμως από τους τύπους, διαπιστώνουμε την έλλειψη ικανής πολιτικής ηγεσίας και στην αντιπολίτευση. Ο λαός αναζητούσε πριν από τις εκλογές στα αντιμνημονιακά κόμματα έναν ηγέτη. Ήδη πριν από τις πρώτες εκλογές του Μαίου, ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ είχαν προσχωρήσει στο μνημόνιο με αποτέλεσμα η ΝΔ από 33% με το οποίο ηττήθηκε το 2009 να πέσει στο 19%!!! Αντιθέτως το νεοπαγές κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων που προέκυψε από τη διάσπαση και διαγραφή των βουλευτών της ΝΔ οι οποίοι καταψήφισαν το μνημόνιο, πήρε 10%. Δηλαδή ο πολίτης που ιδεολογικά πρόσκειται στη ΝΔ ήταν πρόθυμος να αλλάξει ηγεσία γι αυτό και δεν ρωτήθηκε. Ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχθηκε το 2004 και λογικά θα έπρεπε να μην είναι ισόβιος ηγέτης, αλλά να γίνονται εκλογές τουλάχιστον κάθε τετραετία για την ηγεσία του κόμματος. Οποιαδήποτε δημοκρατική αρχή (παραδεκτή τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία) δεν περιλαμβάνει ισόβιους ηγέτες κομμάτων. Ενδεχομένως επιζεί αυτό το καθεστώς στην Κίνα και στη Βόρεια Κορέα.
Στο χώρο της Αριστεράς, όλοι οι πολίτες που είχαν ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και αποφάσισαν να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με αυτή την πολιτική στράφηκαν καθαρά στην αριστερά και μάλιστα στην κομμουνιστογενή αριστερά, η οποία έχει επιλέξει εδώ και 25 χρόνια να μην δρά ως «κομμουνιστικό κόμμα» αλλά ως μαζικό αριστερό κίνημα. Κι ενώ ως τώρα δεν είχε απήχηση στο λαό, αλλά περιοριζόταν ως το 2009 στο 4,5% (στην πραγματικότητα στο 3% γιατί το 1,5% ήδη προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ πράγμα που είχε αναγνωρίσει δημοσίως ο τότε πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος με τη δήλωση ότι «υπάρχει ήδη μια ισχυρή σοσιαλιστική συνιστώσα» η οποία δεν εκπροσωπείται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), «ξαφνικά», επειδή ο Τσίπρας είπε μια βδομάδα πριν από τις εκλογές ότι «εμείς δεν θα καταθέσουμε την Τρίτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης» - (γιατί η μάχη δινόταν για την Τρίτη θέση ανάμεσα στο ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς το ΠΑΣΟΚ ήταν «σίγουρο» δημοσκοπικά δεύτερο κόμμα) – βρέθηκε δεύτερο κόμμα, αλλά με τη μοναδική δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν 149 έδρες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17% και ήταν η κύρια πολιτική δύναμη του αντιμνημονιακού μετώπου.
Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση είτε για να κυβερνήσει είτε για να κάνει εκλογές σε λίγους μήνες, και τις εκλογές να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, προτίμησε και ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρεσιακή κυβέρνηση, δηλαδή μια κατάκτηση της μεταπολίτευσης πήγε περίπατο με την για πρώτη φορά από το 1963 έκανε τις εκλογές υπηρεσιακή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας. Τις εκλογές του 1974 και του 1977 είχε κάνει η κυβέρνηση Κωνστατίνου Καραμανλή, τις εκλογές του 1981 η κυβέρνηση Ράλλη, τις εκλογές του 1985 και του 1989 η κυβέρνηση Παπανδρέου, Τζαννετάκη και Ζολώτα, το 1996 το 2000 και το 2004 η κυβέρνηση Σημίτη, του 2007 και του 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή. Η απειρία Τσίπρα, Καμμένου και Κουβέλη, συνδυάστηκε με τη σιωπηρή συμφωνία των πιο έμπειρων Παπαρήγα, Σαμαρά και Βενιζέλου οι οποίοι ανέπνευσαν με την αφέλεια και την τιμιότητα των άλλων τριών. Κι έτσι είχαμε το πισωγύρισμα των υπηρεσιακών κυβερνήσεων, δηλαδή και σε συμβολικό επίπεδο επιστρέψαμε στην εποχή που κυβερνούσαν οι ξένες δυνάμεις και το παλάτι. Στην εποχή του προτεκτοράτου.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ψυχή των ξένων και των ντόπιων συνεργατών τους πήγε στην Κούλουρη, αλλά επανήλθε γρήγορα στη θέση του λόγω της ανικανότητας των ηγετών της αντιπολίτευσης να διαχειριστούν την κατάσταση πολιτικά προς όφελος του λαού. Ο Τσίπρας είχε την ευκαιρία να κάνει αυτό που είχε κάνει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1963, δηλαδή να σχηματίσει κυβέρνηση λίγων μηνών, να καταργήσει την πράξη του υπουργικού συμβουλίου για μείωση των κατώτερων μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, της διαιτησίας και της μετενέργειας, να καταργήσει όλους τους όρους του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που έρχονται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, το διεθνές δίκαιο και το κοινοτικό κεκτημένο, και να προκηρύξει νέες εκλογές σε τρείς μήνες μαζί με δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου θα αναλάμβανε να υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση.
Αντί γι αυτό, έδωσε τη δυνατότητα στον Σαμαρά, και στο κατεστημένο, που έχει στη διάθεσή του και σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης χωρίς το διαδίκτυο, να κινητοποιήσουν υπέρ εαυτών όλα τα μέσα ηθικά και ανήθικα, όπως οι εκβιασμοί, η παραπληροφόρηση, ο τρόμος ότι η χώρα θα εκδιωχθεί αυτόματα από το ευρώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα πέσει πείνα και έλλειψη καυσίμων, φαρμάκων και τροφίμων και η ΝΔ να φτάσει στο 30% δηλαδή να ανέβει σε έναν μήνα άλλο ένα 11% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ με την χλιαρή ηγεσία του Τσίπρα κέρδισε άλλο ένα 10% κι έμεινε στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αντί όμως να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο γιατί απέτυχε να είναι χρήσιμος στον ελληνικό λαό και στην πατρίδα του, έσπευσε το ίδιο βράδυ των εκλογών να πανηγυρίσει την επιτυχία του παραλληλίζοντάς την με την επιτυχία της ΕΔΑ το 1958 που είχε πετύχει το 24%! Η ανιστόρητη αναφορά νομιμοποιήθηκε από την παρουσία του Μανώλη Γλέζου στους πανηγυρισμούς μια και είχε ζήσει και το 1958 και είχε εκλεγεί βουλευτής και τότε και τώρα.
Το 1958 όμως δεν μπορεί να είχε παράδειγμα για μίμηση, ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Αριστερά. Γιατί το 1958 ακολούθησαν οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961 με βάση το σχέδιο Περικλής, που ήταν πρόβα πραξικοπήματος, η δημοκρατία δεν κέρδισε, αλλά μετά τον Ανένδοτο αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου (ο οποίος είχε πλέον ως μυστικοσύμβουλο τον Ανδρέα Παπανδρέου) και την πανηγυρική νίκη του λαού το 1963 με 51% (μετά από 2 εκλογικές αναμετρήσεις και τη φυγή του Καραμανλή στο εξωτερικό για να μην εναντιωθεί στο παλάτι, τους ξένους και τους πραξικοπηματίες) φτάσαμε στην αποστασία και στην ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία. Και όμως ο Τσίπρας με αυτό τον συμβολισμό βρήκε να συγκρίνει την εκλογική ήττα του 2012 για τη δημοκρατική παράταξη, για την αριστερά και για τη χώρα!!! Τη χαιρέτησε ως εκλογική νίκη, ανάλογη με το εκλογικό κατόρθωμα της ΕΔΑ το 1958!!! Καμία σύγκριση.
Τις ικανότητες της ηγεσίας του ΚΚΕ να ηγηθεί του ελληνικού λαού σε έναν ανεξαρτησιακό αγώνα ώστε να ανακτήσει την κυριαρχία του δεν θα τις σχολιάσουμε γιατί δεν υπάρχουν. Επί τρία χρόνια προσπαθούσε να διαχωριστεί από τους άλλους διαμαρτυρόμενους εναντίον του μνημονίου, ακόμα και στις διαδηλώσεις, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές σκλήρυνε τη στάση του λέγοντας ότι μόνον όποιος θέλει την έξοδο από την ΕΕ πρέπει να ψηφίσει το ΚΚΕ και μάλιστα μια βδομάδα πριν τις εκλογές είπε ότι ακόμα κι αν της ανατεθεί η Τρίτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα την καταθέσει αμέσως!!! Έφτασε έτσι στο 4% από το 10%.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία ικανή να εκφράσει τους πόθους και τα συμφέροντα των Ελλήνων, πρέπει να τη δημιουργήσουμε. Αφού δεν υπάρχει φυσική πολιτική ηγεσία, πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε την «Φιλική Εταιρία» που θα οργανώσει τον αγώνα ανεξαρτησίας και αποκατάστασης της δημοκρατίας. Μετά θα αναζητήσουμε τον «Καποδίστρια» που θα ηγηθεί…
